Nie istnieje uniwersalna definicja instytucji rodziny. W polskim systemie prawnym nie znajdujemy jednego rozumienia tego terminu. Nawet Konstytucja RP nie określa wprost, czym właściwie jest rodzina. W 2011 r. Trybunał Konstytucyjny zrekonstruował to pojęcie: „W świetle przepisów konstytucyjnych za rodzinę należy zatem uznać każdy trwały związek dwóch lub więcej osób, składający się z co najmniej jednej osoby dorosłej i dziecka, oparty na więzach emocjonalnych, prawnych, a przeważnie także i na więzach krwi” (Dz.U. 2011 nr 87 poz. 492). Zupełnie inne podejście definicyjne widzimy chociażby w Ustawie o pomocy społecznej: „osoby spokrewnione lub niespokrewnione pozostające w faktycznym związku, wspólnie zamieszkujące i gospodarujące” (Dz. U. 2004 nr 64 poz. 593). Warto podkreślić, że w życiu społecznym bardzo ważny jest czynnik samoidentyfikacji, niezależny od regulacji prawnych. Innymi słowy, pewna grupa osób może po prostu postrzegać siebie jako rodzinę.
„Agnieszka ma już trójkę wnucząt. A ja kiedy w końcu zostanę babcią?”, „Tym młodym to teraz tylko kariera w głowie!”, „Jesteście już 2 lata po ślubie i nie macie dzieci? Co to za nowa moda?!”, „Może trzeba wam pokazać, jak się TO robi”. Niestety te krzywdzące...
Siedzimy w kawiarni. Rozmowa błyskawicznie przekształca się w żywiołową dyskusję. Monika jest matką nastolatka w spektrum autyzmu. Wychowuje go wspólnie z mężem. Obydwoje od wielu lat starają się przekraczać granice między swoim a neuroatypowym postrzeganiem...